.
ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΦΑΙΡΟΥΝ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ
ΜΕΛΛΟΝ … .
Αιδώς: Η κυρίαρχη τιμωρός δύναμη όλων των γενναίων
ανδρών!
Στην ελληνική αρχαιότητα εννοούσαν την αιδώ ως
προσωποποιημένη θεότητα, αλλά και ως συναίσθημα,προσωποποίηση της συστολής και
της ντροπής.
Η αιδώς είναι για τους αρχαίους μια έννοια σύνθετη, της
οποίας το σημασιολογικό περιεχόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί στα νέα ελληνικά με
μια λέξη, είναι η ηθικότητα, η ηθική συνείδηση, ο σεβασμός στους άγραφους
νόμους, το φιλότιμο, ο αυτοσεβασμός....
Γενικά εκφράζει το συναίσθημα της ντροπής την οποία
νιώθει ο άνθρωπος για κάθε πράξη του που αντιβαίνει στον καθιερωμένο ηθικό
κώδικα του κοινωνικού του περιβάλλοντος .
Αυτή η ντροπή πλησιάζει περισσότερο προς την έννοια του
σεβασμού και της σεμνότητας και δεν έχει σχέση με τις ενοχές και τις τύψεις.
Η θετική ανταπόκριση στις κρίσεις των άλλων εκφράζεται με
τη λέξη αιδώς, στην οποία αντιστοιχεί η νεοελληνική ντροπή, ενώ η πράξη που
απορρέει από την αιδώ δηλώνεται με το ρήμα αἰδέομαι: «ντρέπομαι, τιμώ κάποιον,
τον σέβομαι ευλαβούμαι, δείχνω θρησκευτικό σεβασμό για θεούς, τάφους, όρκους,
νεκρούς για ασθενείς ομάδες πληθυσμού, νεαρές παρθένες, γέροντες, ικέτες» ή
κατά μία άλλη ερμηνεία προέρχεται από το ρήμα «αίθω», «καίω», είναι δηλαδή μια
εσωτερική φλόγα που κάποτε φανερώνεται και στο πρόσωπο σαν κοκκίνισμα.
